You got one life to love what you do!
The Script
Als ik zeg dat dieren altijd een belangrijke rol speelden in mijn leven, dan overdrijf ik zeker niet! Ik probeer hier enigszins samen te vatten hoe diergedrag en welzijn al van kinds af aan mijn leven kleurden.
Als kleuter mijmerde ik al over manieren waarop ik het leven van dieren aangenamer kon maken. Hierbij werden zelfs die hardwerkende miertjes niet vergeten, waarvoor ik graag mini-strandstoeltjes en krantjes had willen ontwikkelen (al is dat me nooit daadwerkelijk gelukt 😉 ).
Op de basisschool richtte ik voor vrienden het “gezellig natuurclubje” (GNC) op, met mooie bijhorende ledenpasjes. Ik bedacht allemaal activiteiten om meer te weten te komen over al dat moois wat de natuur ons te bieden had.
Op de middelbare school koos ik, vanzelfsprekend, het profiel Natuur & Gezondheid, waar de nadruk op biologie lag. Daarnaast interesseerde ik me als ‘echte β-wetenschapper’ ook voor natuurkunde en wiskunde. Mijn profielwerkstuk kon niet anders dan over diergedrag gaan: ik onderzocht het wandzoekgedrag van mijn eigen degoe’s.
De keuze voor mijn universitaire studie lag voor de hand, al twijfelde ik tussen diergeneeskunde en biologie. Omdat mijn interesse vooral lag in het zo goed mogelijk begrijpen van dierenwelzijn en gedrag, en de natuur in het algemeen, besloot ik biologie te studeren in het mooie stadje Wageningen. Wereldwijd één van de beste universiteiten op het gebied van Life Sciences, en ik heb daar ook ontzettend veel geleerd!
Mijn eerste afstudeervak focuste natuurlijk op het verbeteren van dierenwelzijn: ditmaal bij dierentuindieren. Ik had toen al een voorliefde voor grote katachtigen, reden waarom ik tijgers observeerde. Daarnaast ook giraffen en ringstaart maki’s, al kon ik deze laatste diersoort om praktische redenen niet observeren tijdens mijn studieperiode (winter).
Bovendien heb ik, vanuit mijn grote passie voor gedrag, een vak begeleid als student-assistent. Ik begeleidde en beoordeelde hierbij Master-studenten die hun eigen gedragsonderzoek opstelden en uitvoerden.
Maar dat was nog niet voldoende: ik wilde meer leren en onderzoeken! Dus deed ik een tweede afstudeervak, wat mijn interesse voor gezelschapsdieren deed opbloeien. Ik kreeg de mooie kans om bij Stichting Hulphond Nederland onderzoek te doen naar de invloed van persoonlijkheid (trainer én hond) op het trainingssucces van de honden. Daarnaast zetten we een onderzoeksprotocol op om het voorspellend vermogen van epilepsiehonden verder te onderzoeken.
Toen ik na mijn studie de kans kreeg om een doctoraatstudie te vervolgen over persoonlijkheid bij honden, dook ik natuurlijk op deze kans! Ik kwam door de zware selectie, ondanks het feit dat ik ver weg van Namen (Wallonië) woonde en geen Frans sprak. Maar dat hield mij niet tegen: vol motivatie zocht ik iemand die mijn Frans kon bijschaven, zodat ik vol overgave dit interessante project kon uitvoeren. Een zeer verrijkende periode, met pieken en dalen, maar ik ben ontzettend gegroeid als onderzoeker en persoon.
In die periode verwelkomden mijn man en ik onze eerste eigen huisdieren: twee asielkatten, gevonden op straat en zéér angstig. Natuurlijk besloot ik deze dieren op te vangen, omdat zij anders weinig kans hadden op adoptie. Het deed me zo’n deugd om te zien hoe de katten met heel veel geduld, respect voor hun grenzen en duidelijke communicatie beetje bij beetje uit hun schulp kwamen. Tegenwoordig worden wij, en zelfs af en toe bezoek, enthousiast begroet met een kopje, en kan ik er heerlijk van genieten als ze lekker liggen te spinnen bij mij op schoot of op de bank.
Tijdens mijn doctoraatstudie kon ik door de werkuren geen eigen hond verzorgen, maar ik liet met alle plezier de asielhonden van het nieuwe Dierenbeschermingscentrum uit. Het gaf ontzettend veel voldoening om iets voor deze dieren te kunnen betekenen en het heeft mijn ogen geopend (en diep in mijn hart geraakt) dat er zó veel lieve honden in het asiel zitten, om onbegrijpelijke redenen. Na het volgen van interne trainingen, mocht ik ook honden uitlaten die extra begeleiding nodig hadden. Zo kreeg ik ervaring met verschillende typen honden: wat bij de ene werkte, werkte bij de ander niet. Ik genoot ontzettend van de uitdaging en euforie als het me lukte om telkens de juiste aanpak te vinden, waardoor de hond én ik plezier hadden tijdens de wandeling.
Naast mijn eigen doctoraatstudie, kreeg ik dankzij mijn promotors nog meer mogelijkheden om mijn horizon te verbreden. Zo heb ik als onderzoeksassistente meegewerkt aan een project, gesubsidieerd door de overheid, om welzijnsfactoren bij pups in België te onderzoeken (PupWelfare). In dit project werd o.a. de vragenlijst voor dierenartsen gebruikt, die ik tijdens mijn doctoraatstudie had uitgewerkt. Ook kreeg ik de unieke kans om mee te werken aan een app (voor smartphones), gelinkt aan een expositie in Parijs. Samen met de promotor van mijn doctoraatstudie, ontwikkelden we informatiemateriaal, opdrachten en vragenlijsten die bezoekers van de expositie konden invullen. Vanwege mijn rigoureuze wetenschappelijke werkwijze, werd ik tevens gevraagd gastcollege te geven aan Master 2 biologie studenten, keuzeoptie onderzoek.
Toen ik tijdens de schrijffase van mijn doctoraatthesis veel thuis kon werken, aarzelde ik natuurlijk geen seconde om dan eindelijk een hond in huis te nemen. Ditmaal een pup, met weloverwogen keuze van ras en fokker, omdat ik zelf dit hele beslissingsproces eens wilde ervaren. Natuurlijk blijft mijn intentie om ook eens een asielhond te adopteren, wanneer de tijd (en omstandigheden) rijp is voor nog een hond. Onze keuze viel op de Shiba Inu: een ontzettend intelligent, maar ook eigenzinnig en zeer gevoelig ras, waardoor het één van de moeilijkst trainbare hondjes is. Voor mij dus een leuke uitdaging en ik ging vol enthousiasme aan de slag om mijn pup de beste start van haar leven te geven: een goede, verantwoordelijke fokker, gedragsconsult aan huis, hondenschool en natuurlijk mijn eigen opvoeding en training (zindelijkheid, alleen slapen, …). Ik had alles helemaal opgezocht in boekjes, maar je leert het meest als je het zelf ervaart. Een intensieve, maar zeer leerrijke periode, waar ik nog steeds vol genot naar terug kijk en nog steeds de vruchten van pluk!
Mijn doctoraatthesis was nog niet geschreven, of ik schreef me in voor de postgraduaat opleiding in Companion Animal Welfare and Behaviour. Dit was een volledig nieuwe opleiding, opgezet volgens de laatste inzichten, en op hoog academisch niveau met internationale gastsprekers. Voor mij dus weer een nieuwe drive om bij te leren, ditmaal meer gericht op de praktijkaspecten van gedragsconsultaties. Hierdoor kon ik me vanuit mijn brede wetenschappelijke basis verder toespitsen op het in de praktijk overdragen van die kennis.
Na afloop van mijn doctoraatstudie, kreeg ik de kans om (naast mijn postgraduaat) te gaan werken in een dierenkliniek. Ook dit was voor mij weer een bijzondere en leervolle ervaring, want het stelde mij in staat om juist meer te leren over de medische aspecten rondom gedrag. Ook hielp het mij om duidelijk de verschillen te zien tussen huisdieren in hun vertrouwde woonomgeving, tegenover in de kliniek. De omgang met de dieren is in die zin ook anders, maar ik had het geluk te werken in een vooruitstrevende kliniek, met een leuk team dat erg begaan was met dierenwelzijn. Ik tastte dan ook gretig de grenzen tussen gedrag en medische zorg af, en kon tot mijn eigen plezier gedragsadviezen geven (in de kliniek en huisconsulten). Ook had ik het geluk deel uit te maken van de eerste exclusieve Kattenkliniek van Limburg (met Golden Level Certificate of the International Society of Feline Medicine), iets waar ik natuurlijk volledig achter sta!
In de jaren die volgden, zijn we ons gezinnetje gestart en ook nog eens verhuisd. Ook hiervoor bereidde ik me telkens weer goed voor om deze overgangen soepel te laten verlopen. Vooral voor de katten waren dit nogal onzekere periodes, waardoor ik dus goed heb kunnen oefenen om het in juiste banen te leiden. Inmiddels leven we allemaal vreedzaam samen, en ik kan dagelijks genieten van de rustige en respectvolle wijze waarop mijn dieren en kindjes met elkaar communiceren!
Dit is dus het pad dat ik bewandeld heb om uiteindelijk mijn droom te kunnen realiseren: de relatie tussen mens en dier verbeteren!
Er is nog zo veel meer te vertellen: de hondjes van mijn ouders, die mijn voorliefde voor dieren deels hebben aangewakkerd, mijn degoe’s die ik trainde (zonder het bewust te weten), mijn lidmaatschap bij de VDWE, waar ik nog steeds met plezier veel bij leer, …
Ik heb echter geprobeerd een enigszins beknopt, naar volledig beeld te schetsen van alle ervaringen en kennis die ik met de jaren (bewust) heb opgedaan. Mijn verhaal eindigt hier natuurlijk niet, want er is nog zó veel dat ik wil doen en leren, in de hoop zo veel mogelijk mensen en dieren gelukkig te maken!
Verdere info
- CV: overzicht van de opleidingen en ervaringen die de basis vormen van mijn kennis
- Bijscholing: een lange en groeiende lijst van cursussen/conferenties die ik regelmatig volg